Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą i palną. To z reguły wykorzystywane narzędzia walki, również we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, które nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć sztampowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Na ogół żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega sejfy ognioodporne bądź też sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli poważną metodę ataku oraz walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie wykorzystywano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafki bhp. Ciekawym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego czy też kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.