Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To zazwyczaj używane narzędzia walki, również we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć szablonowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zazwyczaj żąda bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafki bhp bądź też sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z zapałem korzystano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w regały metalowe. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego lub kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.